Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Είναι αυτό το τίποτα

που νιώθω παντού στη ζωή μου, που νιώθω μέσα μου, αυτό το τεράστιο άδειο πράγμα, το μηδέν. Αυτό με φοβίζει. Το αισθάνομαι υπερβολικά έντονο πάνω μου και με πονάει. Η ζωή δεν είναι για το τίποτα, η ζωή είναι για το κάτι, έτσι δεν είναι; Εγώ γιατί παίρνω μόνο τίποτα; Γιατί δίνω μόνο τίποτα; Γιατί υπάρχει μόνο ένα κενό; Γιατί έχω γεμίσει λευκές σελίδες από παντού; Από που ήρθαν και πότε μαζεύτηκαν τόσες πολλές; Και πως μπορώ να το αγνοήσω όλο αυτό και να συνεχίσω; Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να διώξω αυτό το τίποτα από πάνω μου; ΓΙΑΤΙ;
Πιο πολύ όμως ξέρεις τι φοβάμαι; Ότι το τίποτα είναι το μόνο που θα έχω, το μόνο που μπορώ να έχω. Αλήθεια, κοιτάζω τα πράγματα λογικά και αντικειμενικά και γνωρίζοντας τον εαυτό μου και δεν βλέπω πως μπορεί να αλλάξει αυτό. Τι θα κάνω αν αυτό είναι όλη μου η ζωή, ένα άδειο βιβλίο; Και ξέρεις κάτι; Όσο πιο πολύ τίποτα μαζεύεται πάνω μου τόσο πιο πολύ με πονάει, σαν να με βαραίνει και να με δένει και να μην με αφήνει να κουνηθώ.
Κάτι έκανα λάθος, κάτι δεν πήγε καλά, το ξέρω, δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Και, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να τα αγνοήσω. Έχει μαζευτεί πάνω μου ένα γιγαντιαίο κενό, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να κάνω πως δεν το βλέπω.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι. Με πονάει το πόσο φοβάμαι. Ξέρεις γιατί είμαι έτσι; Θρηνώ για το παρελθόν, δεν αντέχω το παρόν και φοβάμαι για το μέλλον. Το ξέρω ότι δεν κάνω κάτι και το ξέρω πως είμαι γεμάτη με αρνητικές και παράλογες σκέψεις, αλλά υπάρχει αυτός ο πόνος που έλεγα, το μόνο που σου επιτρέπει να κάνεις είναι να προσπαθείς να βρεις τρόπους να τον μουδιάσεις, απλά να βγάλεις τη μέρα χωρίς να καταρρεύσεις μπροστά σε όποιον ξέρεις. Και η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκω νόημα στο να κάνω κάτι, μου φαίνεται γελοίο, σαν παρωδία, καταλαβαίνεις; Ξεχειλίζω από τίποτα και κάτι μέσα μου μου λέει πως τίποτα δεν μπορεί να το νικήσει.
Πως γίνεται να πονάς τόσο ενώ δεν έχεις ζήσει τίποτα; Πως γίνεται η ζωή να σε πονάει τόσο ενώ δεν την έχεις ζήσει; Πως γίνεται το τίποτα να πονάει;


"Time tickes by; we grow older. Before we know it, too much time has passed and we've missed the chance to have had other people hurt us. To a younger me this sounded like luck; to an older me this sounds like a tragedy."
Douglad Coupland - Life After God

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο;

Δεν νομίζω. Απλά λέμε έτσι για να μπορούμε να κοιμόμαστε τις νύχτες.
Για να διώξουμε από το κεφάλι μας αυτές τις σκέψεις που δεν μας αφήνουν σε ησυχία και μας τσιγκλάνε συνέχεια.
Για να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε "τι θα γινόταν αν...".
Για να ξορκίσουμε τα φαντάσματα που μας δηλητηριάζουν κλέβοντας κομμάτια απ' τη ψυχή μας.
Για να νιώθουμε λιγότερο αποτυχημένοι. Λιγότερο πληγωμένοι. Περισσότερο σωστοί.
Για να πιστέψουμε ότι η η πραγματικότητα έχει κάποιο νόημα, ότι η ζωή μας και ολόκληρη η ύπαρξη μας δεν είναι ένα μάτσο από τυχαία γεγονότα που συνέβησαν "γιατί έτσι".
Για να σταματήσουμε να ακούμε αυτή τη φωνή μέσα μας που μας λέει "τα γάμησες όλα, εσύ φταις". Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Να ξυπνήσουμε το πρωί. Και το επόμενο, και το επόμενο.

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει λόγος. Υπάρχει απλά μια σειρά από τυχαία γεγονότα και ατελείωτες πιθανότητες. Ένα μάτσο άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν κάτι με τη ζωή τους, να τα βγάλουν πέρα, να ξεχάσουν ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από οργανική ύλη που σαπίζει. Δεν υπάρχουν λόγοι, μόνο χάος.
Αλλά αφού μας βοηθάει να κοιμόμαστε τα βράδια, τότε, ναι, όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Ελεύθερη πτώση

Όχι, δεν έχω τίποτα. Ναι, είμαι καλά.
Να, μόνο που...

Να μωρέ, είναι που τώρα έχω πιάσει παντού πάτο.
Είναι που η κοινωνική μου ζωή είναι αισχρή και οδεύει στο να γίνει ανύπαρκτη.
Είναι που η ερωτική/σεξουαλική μου ζωή ήταν, είναι και έτσι όπως πάει θα είναι, ανύπαρκτη.
Είναι που στον "ακαδημαϊκό τομέα" τα πράγματα είναι θολά, ακαθόριστα και δεν τα πηγαίνω πια καλά.
Είναι η διάθεση μου να τα καταστρέψω όλα.
Είναι που δεν έχω από που να πιαστώ.
Είναι που δεν βρίσκω κίνητρο.
Είναι που όλα είναι ίδια και τελείως διαφορετικά ταυτόχρονα.
Είναι που δεν έχω κανέναν.
Είναι που τους έχω βαρεθεί όλους.
Είναι που στο σπίτι μου νιώθω ότι πνίγομαι.
Είναι που δεν μπορώ να ξεσπάσω.
Είναι που έχω οργή μέσα μου και με πνίγει αλλά δεν μπορώ να την βγάλω.
Είναι που δεν θέλω να μιλάω άλλο γι' αυτό. Γιατί αρκετά μίλησα, αρκετά κράτησε, όλο τα ίδια λέω κι όλο τα ίδια ακούω.
Είναι που μερικές φορές το βλέπω λάθος.
Είναι που μίλησα γι' αυτό σε άτομα που δεν έπρεπε, είναι που θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτό στον καθένα.
Είναι που ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του και ο καθένας με τον πόνο του.
Είναι που ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του κι έχει τα δικά του κόμπλεξ.
Είναι που νιώθω πολύ αδύναμη.
Είναι που δεν μπορώ να βρω όρεξη για τίποτα.
Είναι το ότι το να βγω έξω από το σπίτι έχει γίνει πολύ δύσκολο πια.
Είναι που τον επόμενο μήνα γίνομαι 19.
Είναι που όλοι οι γνωστοί μου προχωράνε.
Είναι που εγώ πάντα μένω εδώ.
Είναι που μου λένε πως πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι.
Είναι που λένε πως φταίω εγώ.
Είναι που εγώ πιστεύω πως φταίω εγώ. Μόνο εγώ.
Είναι που υπάρχουν χειρότερα.
Είναι που υπάρχουν καλύτερα.
Είναι αυτές οι σκέψεις αυτοκτονίας που μου έρχονται.
Είναι οι στιγμές απελπισίας που θέλω να φύγω απ' τη ζωή μου.
Είναι που δεν μπορώ να βρω διέξοδο.
Είναι που αναρωτιέμαι ποια διέξοδο θα βρω.
Είναι που αναρωτιέμαι γιατί να πάνε όλα καλά.
Είναι η πιθανότητα να συνεχιστούν έτσι.
Είναι που η ζωή δεν σ' αφήνει να χαρείς για πολύ και στο τέλος πάντα σε γαμάει.
Είναι που "είναι όλα στο χέρι μου".
Είναι που οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα κι ενοχλούνται όταν εγώ τους λέω όλο τα ίδια.
Είναι που μισώ αυτό που έχω γίνει.
Είναι που δεν ξέρω ποια είμαι.
Είναι που φοβάμαι να το ανακαλύψω.
Είναι οι "αυτοεκπληρούμενες" προφητείες μου.
Είναι που με συγκρίνω συνέχεια με τους άλλους.
Είναι που πάντα θα νιώθω λίγη.
Είναι που νιώθω ότι αυτό με προσδιορίζει.
Είναι που φοβάμαι τόσο που πονάει.
Και πάνω απ' όλα, είναι η αίσθηση ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Δώσε μου ένα λόγο.

Ένα λόγο.
Ένα καλό λόγο.
Μόνο αυτό ζητάω τώρα, τίποτα παραπάνω.
Ένα κίνητρο, λίγη έμπνευση.
Θέλω ένα λόγο για να συνεχίσω, ένα λόγο για να παλέψω, ένα λόγο για να ζήσω, ένα λόγο για να ελπίζω, ένα λόγο για να μην τα τινάξω όλα στον αέρα, ένα λόγο για να μην πιστεύω ότι τα πράγματα δεν θα φτιάξουν ποτέ.
Έχω βαρεθεί να κάνω πράγματα "επειδή πρέπει".
"Έλα, λίγη υπομονή κάνε, θα περάσει."
"Όλα καλά θα πάνε."
"Θα φτιάξουν τα πράγματα."
"Δεν θα είσαι έτσι για πάντα."
"Φάση είναι."
"Θα το ξεπεράσεις."
"Δεν πρέπει να παραιτηθείς."
"Είσαι νέα κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου."
"Είσαι πολύ μικρή για να σκέφτεσαι έτσι."
"Σταμάτα να είσαι τόσο αρνητική και απαισιόδοξη."
"Σκέψου θετικά."
"Μην είσαι τόσο θλιμμένη."
"Διάβασε, για το καλό σου είναι."
"Κάνε το για σένα, δεν θα το μετανιώσεις."
"Σταμάτα να είσαι τόσο αχάριστη."
"Να εκτιμάς τα μικρά πράγματα που έχεις στη ζωή σου."

Ξέρετε τι ακούω από όλα αυτά; Ένα "Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα. ΜΠΛΑ."
Ξέρω την αλήθεια, δεν είμαι τόσο χαζή.
Ούτε τόσο ανώριμη όσο πιστεύουν μερικοί, όχι πια τουλάχιστον.
Ξέρω τι λέει η λογική.
Ξέρω ότι αυτά που λέω και κάνω είναι παράλογα.
Αλλά ξέρετε ποια είναι η αλήθεια;
Ότι το μόνο που χρειάζομαι τώρα, το μόνο που θέλω, ΤΟ ΜΟΝΟ, είναι ένας λόγος. Ένας λόγος για να κάνω το οτιδήποτε. Ένα κίνητρο ρε γαμώτο! Ναι, ένα κίνητρο.
Δεν μπορώ να το βρω πουθενά το ρημάδι! Όσο κι αν ψάχνω, κανένα κίνητρο, πουθενά.
Δεν βρίσκω λόγο να μην κάνω το οτιδήποτε.
Αλλά δεν βρίσκω και λόγο να το κάνω.
Οπότε δεν το κάνω.
Και δεν με νοιάζει αν θα το μετανιώσω, αν μου κάνω κακό κι αν καταστρέφω τη ζωή μου.
Καλά, μαλακίες λέω, με νοιάζει, φυσικά και με  νοιάζει. Περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε, περισσότερο απ' όσο φαίνεται.
Αλλά δεν μπορώ να κάνω πια κάτι "γιατί έτσι." Δεν με νοιάζει αν πρέπει να το κάνω, δεν με αφορά. Δεν θέλω άλλα πρέπει στη ζωή μου. Τα "πρέπει" με κατέστρεψαν, τώρα πια δίνω σημασία στα "θέλω."

Και μέχρι να βρω έναν καλό λόγο, ένα κίνητρο, μια έμπνευση...Λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω πως θα το κουνήσω από εδώ.