Όχι, δεν έχω τίποτα. Ναι, είμαι καλά.
Να, μόνο που...
Να μωρέ, είναι που τώρα έχω πιάσει παντού πάτο.
Είναι που η κοινωνική μου ζωή είναι αισχρή και οδεύει στο να γίνει ανύπαρκτη.
Είναι που η ερωτική/σεξουαλική μου ζωή ήταν, είναι και έτσι όπως πάει θα είναι, ανύπαρκτη.
Είναι που στον "ακαδημαϊκό τομέα" τα πράγματα είναι θολά, ακαθόριστα και δεν τα πηγαίνω πια καλά.
Είναι η διάθεση μου να τα καταστρέψω όλα.
Είναι που δεν έχω από που να πιαστώ.
Είναι που δεν βρίσκω κίνητρο.
Είναι που όλα είναι ίδια και τελείως διαφορετικά ταυτόχρονα.
Είναι που δεν έχω κανέναν.
Είναι που τους έχω βαρεθεί όλους.
Είναι που στο σπίτι μου νιώθω ότι πνίγομαι.
Είναι που δεν μπορώ να ξεσπάσω.
Είναι που έχω οργή μέσα μου και με πνίγει αλλά δεν μπορώ να την βγάλω.
Είναι που δεν θέλω να μιλάω άλλο γι' αυτό. Γιατί αρκετά μίλησα, αρκετά κράτησε, όλο τα ίδια λέω κι όλο τα ίδια ακούω.
Είναι που μερικές φορές το βλέπω λάθος.
Είναι που μίλησα γι' αυτό σε άτομα που δεν έπρεπε, είναι που θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτό στον καθένα.
Είναι που ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του και ο καθένας με τον πόνο του.
Είναι που ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του κι έχει τα δικά του κόμπλεξ.
Είναι που νιώθω πολύ αδύναμη.
Είναι που δεν μπορώ να βρω όρεξη για τίποτα.
Είναι το ότι το να βγω έξω από το σπίτι έχει γίνει πολύ δύσκολο πια.
Είναι που τον επόμενο μήνα γίνομαι 19.
Είναι που όλοι οι γνωστοί μου προχωράνε.
Είναι που εγώ πάντα μένω εδώ.
Είναι που μου λένε πως πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι.
Είναι που λένε πως φταίω εγώ.
Είναι που εγώ πιστεύω πως φταίω εγώ. Μόνο εγώ.
Είναι που υπάρχουν χειρότερα.
Είναι που υπάρχουν καλύτερα.
Είναι αυτές οι σκέψεις αυτοκτονίας που μου έρχονται.
Είναι οι στιγμές απελπισίας που θέλω να φύγω απ' τη ζωή μου.
Είναι που δεν μπορώ να βρω διέξοδο.
Είναι που αναρωτιέμαι ποια διέξοδο θα βρω.
Είναι που αναρωτιέμαι γιατί να πάνε όλα καλά.
Είναι η πιθανότητα να συνεχιστούν έτσι.
Είναι που η ζωή δεν σ' αφήνει να χαρείς για πολύ και στο τέλος πάντα σε γαμάει.
Είναι που "είναι όλα στο χέρι μου".
Είναι που οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα κι ενοχλούνται όταν εγώ τους λέω όλο τα ίδια.
Είναι που μισώ αυτό που έχω γίνει.
Είναι που δεν ξέρω ποια είμαι.
Είναι που φοβάμαι να το ανακαλύψω.
Είναι οι "αυτοεκπληρούμενες" προφητείες μου.
Είναι που με συγκρίνω συνέχεια με τους άλλους.
Είναι που πάντα θα νιώθω λίγη.
Είναι που νιώθω ότι αυτό με προσδιορίζει.
Είναι που φοβάμαι τόσο που πονάει.
Και πάνω απ' όλα, είναι η αίσθηση ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Να, μόνο που...
Να μωρέ, είναι που τώρα έχω πιάσει παντού πάτο.
Είναι που η κοινωνική μου ζωή είναι αισχρή και οδεύει στο να γίνει ανύπαρκτη.
Είναι που η ερωτική/σεξουαλική μου ζωή ήταν, είναι και έτσι όπως πάει θα είναι, ανύπαρκτη.
Είναι που στον "ακαδημαϊκό τομέα" τα πράγματα είναι θολά, ακαθόριστα και δεν τα πηγαίνω πια καλά.
Είναι η διάθεση μου να τα καταστρέψω όλα.
Είναι που δεν έχω από που να πιαστώ.
Είναι που δεν βρίσκω κίνητρο.
Είναι που όλα είναι ίδια και τελείως διαφορετικά ταυτόχρονα.
Είναι που δεν έχω κανέναν.
Είναι που τους έχω βαρεθεί όλους.
Είναι που στο σπίτι μου νιώθω ότι πνίγομαι.
Είναι που δεν μπορώ να ξεσπάσω.
Είναι που έχω οργή μέσα μου και με πνίγει αλλά δεν μπορώ να την βγάλω.
Είναι που δεν θέλω να μιλάω άλλο γι' αυτό. Γιατί αρκετά μίλησα, αρκετά κράτησε, όλο τα ίδια λέω κι όλο τα ίδια ακούω.
Είναι που μερικές φορές το βλέπω λάθος.
Είναι που μίλησα γι' αυτό σε άτομα που δεν έπρεπε, είναι που θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτό στον καθένα.
Είναι που ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του και ο καθένας με τον πόνο του.
Είναι που ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του κι έχει τα δικά του κόμπλεξ.
Είναι που νιώθω πολύ αδύναμη.
Είναι που δεν μπορώ να βρω όρεξη για τίποτα.
Είναι το ότι το να βγω έξω από το σπίτι έχει γίνει πολύ δύσκολο πια.
Είναι που τον επόμενο μήνα γίνομαι 19.
Είναι που όλοι οι γνωστοί μου προχωράνε.
Είναι που εγώ πάντα μένω εδώ.
Είναι που μου λένε πως πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι.
Είναι που λένε πως φταίω εγώ.
Είναι που εγώ πιστεύω πως φταίω εγώ. Μόνο εγώ.
Είναι που υπάρχουν χειρότερα.
Είναι που υπάρχουν καλύτερα.
Είναι αυτές οι σκέψεις αυτοκτονίας που μου έρχονται.
Είναι οι στιγμές απελπισίας που θέλω να φύγω απ' τη ζωή μου.
Είναι που δεν μπορώ να βρω διέξοδο.
Είναι που αναρωτιέμαι ποια διέξοδο θα βρω.
Είναι που αναρωτιέμαι γιατί να πάνε όλα καλά.
Είναι η πιθανότητα να συνεχιστούν έτσι.
Είναι που η ζωή δεν σ' αφήνει να χαρείς για πολύ και στο τέλος πάντα σε γαμάει.
Είναι που "είναι όλα στο χέρι μου".
Είναι που οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα κι ενοχλούνται όταν εγώ τους λέω όλο τα ίδια.
Είναι που μισώ αυτό που έχω γίνει.
Είναι που δεν ξέρω ποια είμαι.
Είναι που φοβάμαι να το ανακαλύψω.
Είναι οι "αυτοεκπληρούμενες" προφητείες μου.
Είναι που με συγκρίνω συνέχεια με τους άλλους.
Είναι που πάντα θα νιώθω λίγη.
Είναι που νιώθω ότι αυτό με προσδιορίζει.
Είναι που φοβάμαι τόσο που πονάει.
Και πάνω απ' όλα, είναι η αίσθηση ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
