που νιώθω παντού στη ζωή μου, που νιώθω μέσα μου, αυτό το τεράστιο άδειο πράγμα, το μηδέν. Αυτό με φοβίζει. Το αισθάνομαι υπερβολικά έντονο πάνω μου και με πονάει. Η ζωή δεν είναι για το τίποτα, η ζωή είναι για το κάτι, έτσι δεν είναι; Εγώ γιατί παίρνω μόνο τίποτα; Γιατί δίνω μόνο τίποτα; Γιατί υπάρχει μόνο ένα κενό; Γιατί έχω γεμίσει λευκές σελίδες από παντού; Από που ήρθαν και πότε μαζεύτηκαν τόσες πολλές; Και πως μπορώ να το αγνοήσω όλο αυτό και να συνεχίσω; Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να διώξω αυτό το τίποτα από πάνω μου; ΓΙΑΤΙ;
Πιο πολύ όμως ξέρεις τι φοβάμαι; Ότι το τίποτα είναι το μόνο που θα έχω, το μόνο που μπορώ να έχω. Αλήθεια, κοιτάζω τα πράγματα λογικά και αντικειμενικά και γνωρίζοντας τον εαυτό μου και δεν βλέπω πως μπορεί να αλλάξει αυτό. Τι θα κάνω αν αυτό είναι όλη μου η ζωή, ένα άδειο βιβλίο; Και ξέρεις κάτι; Όσο πιο πολύ τίποτα μαζεύεται πάνω μου τόσο πιο πολύ με πονάει, σαν να με βαραίνει και να με δένει και να μην με αφήνει να κουνηθώ.
Κάτι έκανα λάθος, κάτι δεν πήγε καλά, το ξέρω, δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Και, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να τα αγνοήσω. Έχει μαζευτεί πάνω μου ένα γιγαντιαίο κενό, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να κάνω πως δεν το βλέπω.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι. Με πονάει το πόσο φοβάμαι. Ξέρεις γιατί είμαι έτσι; Θρηνώ για το παρελθόν, δεν αντέχω το παρόν και φοβάμαι για το μέλλον. Το ξέρω ότι δεν κάνω κάτι και το ξέρω πως είμαι γεμάτη με αρνητικές και παράλογες σκέψεις, αλλά υπάρχει αυτός ο πόνος που έλεγα, το μόνο που σου επιτρέπει να κάνεις είναι να προσπαθείς να βρεις τρόπους να τον μουδιάσεις, απλά να βγάλεις τη μέρα χωρίς να καταρρεύσεις μπροστά σε όποιον ξέρεις. Και η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκω νόημα στο να κάνω κάτι, μου φαίνεται γελοίο, σαν παρωδία, καταλαβαίνεις; Ξεχειλίζω από τίποτα και κάτι μέσα μου μου λέει πως τίποτα δεν μπορεί να το νικήσει.
Πως γίνεται να πονάς τόσο ενώ δεν έχεις ζήσει τίποτα; Πως γίνεται η ζωή να σε πονάει τόσο ενώ δεν την έχεις ζήσει; Πως γίνεται το τίποτα να πονάει;
"Time tickes by; we grow older. Before we know it, too much time has passed and we've missed the chance to have had other people hurt us. To a younger me this sounded like luck; to an older me this sounds like a tragedy."
Douglad Coupland - Life After God
Πιο πολύ όμως ξέρεις τι φοβάμαι; Ότι το τίποτα είναι το μόνο που θα έχω, το μόνο που μπορώ να έχω. Αλήθεια, κοιτάζω τα πράγματα λογικά και αντικειμενικά και γνωρίζοντας τον εαυτό μου και δεν βλέπω πως μπορεί να αλλάξει αυτό. Τι θα κάνω αν αυτό είναι όλη μου η ζωή, ένα άδειο βιβλίο; Και ξέρεις κάτι; Όσο πιο πολύ τίποτα μαζεύεται πάνω μου τόσο πιο πολύ με πονάει, σαν να με βαραίνει και να με δένει και να μην με αφήνει να κουνηθώ.
Κάτι έκανα λάθος, κάτι δεν πήγε καλά, το ξέρω, δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Και, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να τα αγνοήσω. Έχει μαζευτεί πάνω μου ένα γιγαντιαίο κενό, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να κάνω πως δεν το βλέπω.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι. Με πονάει το πόσο φοβάμαι. Ξέρεις γιατί είμαι έτσι; Θρηνώ για το παρελθόν, δεν αντέχω το παρόν και φοβάμαι για το μέλλον. Το ξέρω ότι δεν κάνω κάτι και το ξέρω πως είμαι γεμάτη με αρνητικές και παράλογες σκέψεις, αλλά υπάρχει αυτός ο πόνος που έλεγα, το μόνο που σου επιτρέπει να κάνεις είναι να προσπαθείς να βρεις τρόπους να τον μουδιάσεις, απλά να βγάλεις τη μέρα χωρίς να καταρρεύσεις μπροστά σε όποιον ξέρεις. Και η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκω νόημα στο να κάνω κάτι, μου φαίνεται γελοίο, σαν παρωδία, καταλαβαίνεις; Ξεχειλίζω από τίποτα και κάτι μέσα μου μου λέει πως τίποτα δεν μπορεί να το νικήσει.
Πως γίνεται να πονάς τόσο ενώ δεν έχεις ζήσει τίποτα; Πως γίνεται η ζωή να σε πονάει τόσο ενώ δεν την έχεις ζήσει; Πως γίνεται το τίποτα να πονάει;
"Time tickes by; we grow older. Before we know it, too much time has passed and we've missed the chance to have had other people hurt us. To a younger me this sounded like luck; to an older me this sounds like a tragedy."
Douglad Coupland - Life After God
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου